Halfweg

Bijna twee maand geleden dat er nog eens een berichtje op mijn blog is verschenen, dus dringend tijd voor een update.

Maar ja, ik ben dan ook druk bezig geweest met het gaan kijken naar de Olympische Spelen. Eerst en vooral naar het beach-volley in ChaoYang park, vervolgens naar het Atletiek in het grote stadium.
Daarmee is het nog niet afgelopen, volgende zondag staan nog het zittend volleyball en het rolstoelbasket op het programma.

Hoogtepunten tot nu toe (van redelijk cool naar ontzettend spectaculair):

Het feit dat, bij afloop van het atletiek en het zwemmen de metro niet onderuit gaat. Beijing is er effectief in geslaagd om een metrosysteem te bouwen dat in een half uur een massa van 100.000 mensen kan verwerken. Je moet je voorstellen dat je op de zaterdag van Werchter, net na de laatste act met zijn allen naar 1 enkel metrostation gaat. Ik heb niet eens moeten aanschuiven om op de trein te stappen.

Het 5.05 van Yelena Isinbayeva (het nieuwe wereldrecord polsstokspringen bij de vrouwen). Gesprongen op 10 meter van waar ik zat.

De vrouwen-beachvolleymatch Cuba-China. Moordend spannend met China die met 18-16 wint in de laatste set. (De derde set gaat tot 15 normaal). Een stadium vol met Chinezen die kompleet uit de bol gaan bij elk punt dat China scoort.

Kristof Beyens die tijdens de kwalificatie van de 400m mijn Belgisch vlaggeske heeft opgemerkt.

De cheerleaders bij het beach-volley. Vooral omdat ik mijn verrekijkerke bijhad.

Het vogelnest. Een stadium dat je moet gezien hebben; ik sta literair niet ver genoeg om het enigzinds te beschrijven.

Atletiek. Simpelweg atletiek gaan kijken. Kwa sfeer best wel vergelijkbaar met een dagje festival.

Een pintje op de Beijing Olympische Spelen kost omgerekend een halve euro. 33cl wel te verstaan.

Grootste misser van de O.S.:
De voetbal Belgie - Italie. Wil je weten dat, als ik wat vroeger uit mijn bed was gekomen, ik ticketten had kunnen hebben. Maar ja, wie denkt dan ook dat Belgie enige kans maakt.

De foto's!

The Olympic dream

Het gaat er allemaal niet zo goed mee, met die Olympische Spelen.

Sinds enkele maanden zijn de Chinezen de vijs goed aan het aandraaien. Razia's in bars, paspoortcontroles op straat, dag en nacht politepatrouilles met machinegeweren, bagagescanners in de metro en luchtafweergeschut in het Olympisch park. (zie ook artikel: Awoert, Frankrijk Awoert)
Dat van dat luchtafweergeschut heb ik uit de internationale pers moeten vernemen.

Sinds kort is er ook een stevige verstrenging van de visa regeling actief. Enkele vrienden en kenissen zijn intussen het land uitgezet en degenen die willen komen geraken China niet meer in.
Gevolg, in vergelijking met vorig jaar is het toerisme in Peking sterk afgenomen; hotels tijdens de Spelen zitten maar 40% volgeboekt en Renaat Morel, eigenaar van het Belgische restaurant, klaagt nu al steen en been over een daling van zijn omzet.

Zoek eens wat rond op Google News, er staat heel wat van in de internationale pers. Onlangs las ik een AFP artikel dat zeer interessant was. (Aangezien ik niet op het werk ben, worden nieuwssites geblokeerd door de Great Firewall)

Hierogliefen

't Is alweer een tijdje geleden dat ik nog een berichtje heb gepost op mijn blog. De reden hiervoor is simpel, ik ben me namelijk compleet aan het inwerken in de betere pictografie en ideografie. Niet zozeer op deze schriften gebruikt in oud Egypte, Babylonie of bij de antieke Perzen, doch wel op een van de weinige hedendaagse tekenschriften, het Chinees.

Allemaal goed en wel in het begin, de eerste 100 characters zijn betrekkelijk eenvoudig. Je leert er makkelijk 5 tot 10 per dag.
Ondertussen is het al wel wat anders. Na enkele honderden (ik zit nog maar aan 280) beginnen ze allemaal wat meer op elkaar te trekken en zijn er af en toe wel is wat die je vergeet.

Dan stelt zich natuurlijk de vraag: "wat ben je ermee?"
Kort gezegd: niet veel. Slechts zelden zie ik op straat meer dan 2 characters na elkaar die ik effectief kan lezen. 80% van de info ontgaat me nog steeds. Niet moeilijk, voor kinderboekjes ben je normaal met 500 a 600 characters genoeg. Wanneer je er 700 a 800 kent, kan je er genoeg lezen om behoorlijk goed te kunnen raden wat er in de krant staat.
Een volledige beginnerscursus bevat ongeveer 1300 characters. Een Chinees die naar de univ is geweest zal er makkelijk 2000 tot 3000 kunnen lezen en schrijven. En iemand die zich verdiept in de chinese caligrafie... tja, die is al lang de tel kwijt.

Desalnietemin de schijnbaar onoverkomelijke trap tot de 500 characters, is het wel interessant. Misschien enkele voorbeelden van simpele pictogrammen:
ren2: mens: 人
shan1: berg: 山
mu4: boom/hout: 木
lin2: bosje: 林 (2 bomen naast elkaar)
sen2: woud: 森 (2 bomen naast elkaar met er een bovenop)

of iets moeilijker, maar nog altijd eenvoudig:
xiu1: rusten: 休 (mens leunt tegen boom)
ri4: zon: 日
yue4: maan: 月
ming2: helder: 明 (zon en maan in 1 character, dat moet wel helder licht geven)
ming2bai2: begrijpen: 明白 (2 characters, het eerste is helder, het tweede betekent wit. Zodoende: begrijpen, het is withelder)

Het blijft natuurlijk niet allemaal zo makkelijk, waarom er een stootkar in het character voor "zacht" moet voorkomen, of wat die hagedis in het character voor 'gemakkelijk' uitspookt, daar heb je het raden naar.

E-都市

E-都市, oftewel E-metropool is terug online. Bekijk Beijing hier, of zoom direct in op mijn woonst

Rampspoed

Op 8 augustus, 2008 om 8 uur 's avonds zal de openingsceremonie van de Olympische spelen ingezet worden. Deze datum is niet toevallig, het getal 8 brengt volgens de Chinezen alleen maar voorspoed. Niemand weet percies waarom.

Het zou nogal straf zijn als 8/8/2008 om 8 uur geen gelukzalig moment blijkt te zijn. Maar hoe zit het met de voortekens?

• De sneeuwstormen in het zuiden: 25 januari. 2+5+1 = 8


• De rellen in tibet begonnen op 14 maart: 1+4+3 = 8


• De aardbeving: 12 mei: 1+2+5 = 8. 88 dagen voor de olympische spelen!

De Olympische Mascottes:

• HuanHuan: De rode haren van HuanHuan zijn een verwijzing naar de Olympische Vlam. Na de doortocht in Parijs is het idee van het eeuwige vuur wat getemperd.


• YingYing: Twee horens op zijn kop; een antilope, misschien een berggeit? Een jak? Beesten typisch voor Tibet.


• NiNi: Een Chinese wind-vlieger. Dit is geen cliche, Chinezen doen niet liever dan hun zondagmiddag vliegerend doorbrengen. Waar worden de schoonste en beste vliegers gemaakt? Toch niet toevallig in Weifang, de stad waar de treinramp is gebeurd.


• JingJing: Een panda. Panda's komen enkel nog maar in het wild voor in de Sichuan provintie. Het bekendste pandareservaat is slechts een tiental kilometer van het epicentrum van de aardbeving gelegen. Er zijn trouwens 3 van de 16 pandas uit het reservaat vermist.

Enkel BeiBei blijft over. Een vis. Overstroming? Gigantische vervuiling van de Yangtze? Een ramp in een grote havenstad, Shanghai of Qingdao? We zullen het binnenkort te weten komen.

BeiJing Huan Ying Ni (Peking heet u welkom)

Beetje bij beetje

In de laatste twee jaar is er immens veel verandert in Peking. Zo werd de introductie van 'La Vache Qui Rit' en Canada Dry in blikformaat, gevolgd door zelfrijzende bloem, rozijnenkoeken en Mozarella, made in denmark.
Af en toe, echter, vindt er nog eens een spectaculaire verandering plaats. Enkele maanden geleden lag er ineens hesp (5 euro voor 2 schellekes) en gerookte zalm in de winkel. Stella Artois was al op de markt met lokale producten, maar gaat sinds kort de concurrentie aan met Heineken en Carlsberg in de geimporteerde-pilsbier afdeling.

Doch, vorige week is er een product geintroduceerd waar ik nog even van zal moeten bekomen. Voor zij die deze blog vanuit Afrika of Zuid-Amerika lezen, eat your heart out!
Het assortiment van de betere expat-supermarkt bevat nu de Dr. Oetker diepvrijspizza!

Ik wacht in spanning op het moment dat men Noordkrieken en Imperial pudding in de rekken heeft.

Awoert Frankrijk, awoert!

Misschien heb je er al wel iets van in de krant gelezen. Sinds het voor Chinezen onbegrijpelijke protest rond de olympische vlam in Parijs, is al wat Frans is of uit Frankrijk komt compleet taboe.
Misschien heb je zelfs op TV de beelden gezien van de protesten in en rond de Carrefour warenhuizen, en de daarbijhorende oproep tot een volledige boycot van Carrefour.

Maar hoe zit het nu in werkelijkheid?

Eerst en vooral de Carrefour; gisteren (zaterdag) ben ik omstreeks 17:30 naar Carrefour geweest. Toevalligerwijs is het warenhuis in mijn buurt nu net hetgene waar de beelden van de protesten zijn opgenomen. Van betogingen of eender ander ongemak was niet veel te zien... in feite helemaal niets. Mensen waren er wel. Net als op een andere zaterdag rond etenstijd (het minder drukke moment van de dag) werd Carrefour overspoeld door een horde Chinezen van een ongeziene omvang. Alle 60 a 70 kassa's waren geopend en nog heb ik een uurtje in de file kunnen staan. Business as usual.

Op straat en in de uitgangsbuurten is het echter anders. De politie is begonnen met gerichte controleacties tegen buitenlanders, en het lijkt alsof Fransen er specifiek worden uitgehaald.
Vorige week hebben 2 fransmannen van mijn bedrijf gedurende 40 minuten in de politiecombie gezeten voor verhoor omdat ze hun paspoort niet op zak hadden. Geert, een Belg, die een dag later voor hetzelfde vergrijp is opgepakt, was er al na 5 minuten vanaf.
In de uitgangsbuurt is onlangs een grote razia gehouden. De verhalen, spreken van Gestapo-stijl, nachtjes cel, vrouwen die volledig uit de kleren moesten voor drugsonderzoek, en ondervragingen met een papieren zak over de ondervraagde zijn hoofd. Doch, ik heb de verhalen slechts via-via gehoord en de opgepakte fransmannen hadden wiet op zak.

Desalnietemin is de Chinese publieke opinie (al dan niet onder invloed van de propaganda) volledig anti-frans geworden. Gelukkig voor mezelf heeft men nog niet door dat Brussel vlak bij Parijs ligt.

Stand Right - Walk Left

Ik neem aan dat het feit dat, in voorbereiding van de Olympische spelen, alle Pekinezen worden getraind in Westerse beleefdheid ook wel in het Belgische nieuws is geweest. Het bekendste voorbeeld is wellicht de torenhoge boetes die ja kan krijgen opgelegd wanneer je speekt op Tiananmen plein.
In de laatste paar weken was ik voor zaken in Thailand en Japan, en alweer verbaasde het mij hoe efficient het kan zijn wanneer mensen die op metro of bus willen stappen geduldig wachten totdat alle passagiers zijn uitgestapt. In Peking is het anders.

De 4 beleefdheidsregels van de Chinese metro:

• Wanneer je op de metrotrein probeert te geraken, zorg dan altijd dat je dit doet voordat je passagiers de kans geeft om uit te stappen. Door het volume aan op- en afstappende mensen moet deze regel met extra aandacht worden gevolgd in transferstations.
• Na je jezelf op de metro hebt geworpen, spurt je naar die ene vrijgekomen zitplaats. Je kan toch niet riskeren dat je 10 minuten zou moeten rechtstaan.
• Zwangere vrouwen, kleine kinderen en stokoude ventjes hebben geen recht op de zitplaatsen. Zij waren immers later en trager dan jezelf.
• Bovenaan de roltrap is een van de beste plaatsen om uit te rusten. Wel zien dat je jezelf strategisch genoeg opstelt zodanig dat elke roltrapgebruiker nog nauwelijks langs je kan wringen. Moest er door je gedrag iemand van de roltrap naar beneden stuiken, dat is dan mooi meegenomen. ^[1], ^[2]

Doch, met betrekking tot dit laatste puntje is er een spectaculaire mentaliteitswijziging gaande. Jawel, dankzij affiches zoals hier afgebeeld, probeert met alle Pekinezen vertrouwd te maken met het "Stand Right - Walk Left" principe. En geloof het of niet, dit werkt zowaar! 't Is te zeggen, dit werkt tijdens de week in de spitsuren. Ervaren metrogebruikers beginnen allen te ondervinden dat omwille van dit systeem ze 5 tot 10 minuten vroeger op werk en/of thuis arriveren. De toerist of de buitenwijker die in het weekend het centrum van Peking overspoelt, heeft het echter nog niet volledig begrepen.

^[1] Al dit gedrag komt volledig voort uit de Chinese denkwereld waar relaties alles zijn en geen relaties absoluut geen belang hebben (guanxi - meiyou guanxi). Wanneer je dat begint te begrijpen valt hier eigenlijk best goed mee om te gaan.

^[2] Op de bus staan mensen hun stoel af ten voordele van oude heertjes, op de metro gebeurt dit heel wat minder.

Het zwarte scherm

Naast mijn TV staat een klein grijs bakske; een klein grijs bakske dat mij een betere blik op de wereld moet geven vergeleken met de gemiddelde Chinees. Dit klein grijs bakske is namelijk in staat om, buiten de ongeveer 80 lokale en nationale TV zenders, ook enkele internationale zenders binnen te halen. Zo heb ik behalve een Koreaanse en Japanse zender toegang tot BBC World, CNN, TV5 (met om half 4 's morgens het RTBF journaal) en Deutsche Werelt TV.
Zowat elke dag neem ik even de tijd om het nieuws op BBC World te volgen, en meestal lukt dit ook heel vlot. Doch, echte satelietTV is hier verboden, korte golfradio is gestoord en alle Chinese media missen wel wat diepgang en objectiviteit wanneer het over gevoelige Chinese onderwerpen gaat.
Maar goed, ik heb dus min-of-meer ontvangst van buitenlandse zenders. Het meeste nieuws over China komt er vlot door en als er dan toch eens toevallig het scherm zwart wordt, is dat meestal enkele seconden te laat zodat je de boodschap al wel begrepen hebt.
In feite herinner ik me slechts twee zwarte schermen in 2007, China's activiteiten in Soedan & Tsjaad en de studentenopstanden in Hebei provincie. De laatste dagen is het echter anders gesteld met de censuur, doch ook op een zeer verassende manier.
Tot zaterdag was alle nieuws uit Tibet zonder uitzondering geblokkeerd, inclusief de betogingen in de westerse wereld en de mars van de Tibetanen in India. Uiteraard was men telkens enkele seconden te laat waardoor de gemiddelde buitenlander in Peking behoorlijk goed op de hoogte is van wat er aan de hand is.
Sinds gisteren, zondag, is het echter anders. Beelden van oproerpolitie, brandende auto's, met stenen gooiende Tibetanen en vanmorgen zelfs tanks in de straten van Tibet zijn ongefilterd te zien op het nieuws. Sterker nog, dezelfde beelden zitten ook, meer als fait-divers dan als nieuws, in het Chinese nieuws op de staatsTV. Elk interview met Tibetaan, Dalai Lama, of Chinees is uiteraard wel netjes geknipt.
Op het eerste zicht verassend, bij nader inzien strategisch. Het wordt nog maar eens bewezen dat Tibetanen een zootje ongeregelde terorristen zijn, die dringend moeten worden geciviliseerd en/of geliquideerd. Wat ze ook zeggen, Tibet is altijd al China geweest, die praatjes van honderdduizenden vermoorde Tibetaanse monikken 50 jaar terug, dat is puur propaganda van het Westen.

Op Cryptome staat er een mooie collectie foto's van wat er aan het gebeuren is. Let erop, alle foto's waar linksbovenaan "CCTV4" te zien is, zijn beelden die hier op TV zijn geweest. Vergelijk misschien ook even met de beelden van 4 juni 1989; er zijn wel wat overeenkomsten.

De andere blik op de feiten wordt door China Daily gegeven

Glaasje op, laat je rijden

Sinds kort, hoop en al enkele maanden, is er een nieuw fenomeen opgedoken in Peking. Alcoholcontroles. En zelfs nog veraderlijk dicht bij mijn woonst.
Het concept is eenvoudig. De politie staat ietwat verdekt opgesteld achter een bocht of brug, ze houden alle auto's tegen behalve bussen en taxi en ze laten de chauffeur blazen. Tot daar geen probleem, het is echter het blazen zelf waar ik raar van opkeek.
Net als bij ons heeft men een elektronisch machientje om de alcohol in je uitgeademende lucht te registreren. Verschillend van bij ons is dat men in China niet in het toestel moet blazen maar ongeveer in de juiste richting. De politie houdt het machientje op ongeveer 30 cm van de mond van de chauffeur en de chauffeur blaast enkele seconden lichtjes in de richting van agent/machientje. Efficient en snel is het zeker, of het ook een betrouwbare meting is, daar stel ik mijn vragen bij.

De gevolgen van het nationale volkscongres.

Het is weer zover, het parlement is in zitting. Jawel, China heeft een heus parlement. Zoals je misschien wel in het nieuws hoorde is afgelopen oktober het 17de partijcongres gehouden. In de komende twee weken zal men volop over de toen geopperde voorstellen debateren om daarna de ongewijzigde voorstellen haast unaniem goed te keuren.
In tegenstelling tot het partijcongres afgelopen jaar trekt de gewone mens, of de buitenlander in Peking, er zich allemaal weinig van aan. De nevenefecten van het congres zijn wel behoorlijk hinderlijk.
Zo was ik zaterdag van plan om een klein wandelingetje op de Chinese muur te gaan maken. Het stukje muur dat ik had uitgekozen was JinShanLing dat enkel bereikbaar is via de noordkant. Aangezien de muur de noordgrens van het aglomeraat Beijing vormt, moet je enkele kilometer door de provincie HeBei. Dat was echter buiten de parlementaire zitting gerekend. De grenzen van Peking worden hedentendage zwaar bewaakt. Je komt er niet voorbij zonder volledige controle van al je hebben en houden. Onze chauffeur sprak van minstens 3 uur file, waarop we rechtsomkeer maakten en een ander stuk muur opzochten.
In het centrum van de stad is het al niet veel beter. Ongelooflijk maar waar, de files zijn twee maal langer dan gewoonlijk. Ik heb geen idee waarom; er zijn geen roadblocks of controles, zover ik weet zijn alle wegen open, ik moet niet voorbij tiananmen of enig belangrijk partijgebouw, en dat parlement, dat is slechts enkele 1000'en personen. Doch, wanneer ik te lui ben en pas na 8 AM naar mijn werk vertrek kan ik het vergeten om in minder dan een uur op mijn werk te geraken.
Gelukkig zal de vergadering niet te lang duren en tegen de volgende keer is de metro onder mijn huis af.

Veel goesting

Omwille van China's een-kinds politiek moet het je zeker niet verbazen dat condooms lang geen taboe meer zijn. Ze worden in zowat elke winkel verkocht en zelfs op straat zijn er condoomautomaten te vinden en door algehele subsidies zal je zelfs voor de westerse merken niet te diep in je portefeuille moeten tasten.
Vanmorgen op weg naar het werk viel het me op dat 1 van de automaten was gekraakt en compleet leeggehaald. Wat moet je anders met veel goesting en geen geld?

Internetcensuur en handelsovereenkomsten

Een Nederlandse volksvertegenwoordiger heeft een voorstel door het Europees Parlement gekregen dat internetcensuur als handelsbarrière bestempelt. Ik betwijfel of het veel zal uithalen, maar laten we maar hopen dat alle beetjes helpen.
Toch een straaltje hoop, het nieuws hierrond is voorlopig nog te raadplegen, zowel in het Engels and in het Nederlands.

De lampjes van China

元宵节, yuanxiaojie, eerste-nacht-feest oftewel het lantaarnfestival,
valt op de eerste volle maan van het nieuwe Chinese jaar en luidt dan ook het officiele einde in van het nieuwjaarsfeest. Buiten dat dit een zeer goede reden is om nog eens volledig wild te gaan met vuurwerk (de vuurwerktenten (zie foto) geven nu immers korting) hangt er ook veel traditie rond dit festival.

Zo valt er bijvoorbeeld niet te ontsnappen aan het eten van tangyuan (汤圆, letterlijk: zoete bollen). Tangyuan, iets kleiner dan een ping-pong bal, gemaakt uit rijstbloem en gevuld met sesampasta zijn op zich wel best lekker. Doch, voor Rebecca is dat niet het belangrijkste punt.
Op deze dag zit heel de familie nogmaals rond de tafel en eet iedereen samen. Dit samenzijn wordt gesymboliseerde door de ronde vorm van de tangyuan. Alhoewel er in ons geval een chronish gebrek is aan familieleden in onze onmiddelijke omgeving had Rebecca toch al weken op voorhand de diepvries volgeladen met sesambollekes. En vorige donderdag zijn er meerdere dozijnen achter de kiezen gegaan.

In een of andere verleden dynastie was de 15de dag van het Chinese jaar 1 van de enige dagen waarop chinezen 's avonds de straten mochten betreden. En masse moeten ze toen naar buiten zijn gekomen vergezeld van kleurige lantaarns. Vandaag schiet daar echter niets meer van over. Vorig jaar was ik al op zoek geweest naar Chinezen met lantaans in de parken van Beijing. Resultaatloos. Dit jaar heb ik het dan iets intelligenter aangepakt door op voorhand te zoeken naar een plaats in Peking waar het lantaanfestival nog traditioneel wordt gevierd. En gevonden ook, een plaats dicht bij de muur op ongeveer 100km van mijn woonst.

De tweede optie was een park in het zuiden van de stad, ongeveer 20 km van waar ik woon. In dit park wordt het lantaarnfestival op de Taiwanese manier gevierd met levensgrote kleurijke lantaarns gemaakt uit zijde en papier. Lichtgevende tulpenvelden, draken, olympische mascottes en metershoge ratten sierden het park. Best wel interessant, maar de 40 minuten durende taxirit vermindert het enthousiasme toch wat.

Het komen en gaan van de mist

Eindelijk is hij er terug, die goeie ouwe waas. De waas, oftewel haze in expatjargon, is wat ik gaandeweg de bruine laag ben gaan noemen. Wanneer je op een heldere dag vanuit eender welk torengebouw in de verte tuurt kan je hem duidelijk zien hangen. Dit seizoen zakt de luchtvochtigheid in Peking ver beneden het absolute minpunt. Je zou dus een stralend blauwe lucht verwachten. Doch, net boven de horizon kan je hem zien hangen, een dikke vette grijsbruine laag van enkele honderden meters. De lucht boven de bruine laag is opeens stralend blauw. Echter, wanneer je dit probeert waar te nemen vanin Peking zelf kan je beter spreken van een blauwe schijn boven de bruine laag.

Vanuit het vliegtuig is het nog duidelijker zichtbaar. Wanneer je op een heldere dag tijdens je vlucht naar Beijing een windowseat weet te bemachtigen, ziet hij eruit als een platte wazige koepel, constant gevoed door de honderden schoorstenen van de warmwatervoorziening en cementfabrieken. Met daarboven een stralend blauwe lucht.

Gevolg: in Peking, waar de zon zowat altijd schijnt, heb je zelden nood aan een goeie straffe zonnecreme. Immer en altijd schijnt er een mist te hangen in en boven de stad die je beschermt tegen zelfs het hardnekkigste UV licht. Pas als je huid begint open te barsten van de droogte (letterlijk) begint het te dagen dat deze mist niet veel gemeen heeft met de ochtendnevel in de Antwerpse Kempen.

Maar de voorbije twee weken was het anders. De exodus van alle inwijkelingen, sluiting van fabrieken, bedrijven en bouwsites, een ongezien gebrek aan files en een goeie koude noord-wester brachten een stralend zonnetje teweeg. De buitentemperatuur en mijn innerlijk gemoed klommen met enkele graden tot net boven het vriespunt. Doch, uit de wind en in de zon was het best aangenaam vertoeven.

Het geluk was van korte duur. Verleden woensdag zijn de meeste bedrijven terug geopend, fabrieken en bouwwerven volgden gisteren, zaterdag. Vandaag, zondag, is de nevel teruggekeerd uit nieuwjaarsverlof en morgenvroeg zullen de files als vanouds aanwezig zijn.

Het is een feit dat de luchtkwaliteit de laatste 10 jaar sterk is verbeterd, doch we zijn nog ver verwijderd van de officiele Chinese versie. Henin met haar astma kan best thuisblijven in Augustus.

Het jaar van de rat

Een goeie 48 uur geleden is het officieel van start gegaan, het jaar van de rat. Dit hebben de Chinezen niet zomaar aan zich laten voorbijgaan.
Tijdens de voorbereiding heeft men massaal vuurwerk ingeslagen, immers de traditie wil dat elke Chinees een portie vuurwerk afvuurt in de zeer nabije omgeving van zijn of haar woonst. Kwade geesten zijn namelijk verschrikkelijk bang van vuurwerk. Als je maar genoeg ontploffingen veroorzaakt houden ze zich het hele jaar schuil.

Dus, na maandag en dinsdag wat op te warmen, zijn ze er woensdag in de late namiddag volledig aan begonnen. Nergens in Peking, of in China, is het nog veilig. Vuurwerk wordt de lucht ingestuurd vanop daken, vanin parken en tuinen, of gewoon vanop het voetpad. Nu moet je weten, ik woon vrij hoog in een torengebouw, toevallig op ongeveer dezelfde hoogte als waarop de vuurpijlen ontploffen. Rond 7 uur 's avonds begon men ook van vlak naast mijn gebouw vuurwerk de lucht in te knallen. En ontploffen deed het, ik schat op ongeveer een 15 meter van mijn woonkamer, met als gevolg dat de flarden effectief tot tegen mijn raam belandden.
Dus heb ik maar besloten om mezelf de stad in te begeven. Een tocht die niet geheel zonder gevaar is, bij gebrek aan tuinen of toegankelijke daken vuren velen hun pijlen en rotjes vanop het voetpad de lucht in. Persoonlijke veiligheid, of de veiligheid van de omgeving doet er niet veel toe. Vuurpijlen vliegen tegen torengebouwen, mensen nemen plaats op slechts enkele meters van de knallen, vuurwerk wordt aangestoken met sigarettenpeuken, vuurpijlen durven zich wel eens pal horizontaal over de straat te begeven of nog brandend afval wordt gewoon achtergelaten. Het duurde niet lang vooraleer ik mocht observeren hoe kinderen niet ouder dan 5 jaar zich te buiten gingen aan al dat knallend leuks. Uiteraard met hun ouders in de buurt, zij het dan om hun kinderen aan te moedigen.

Rond 10 uur was ik erin geslaagd om heelhuids bij de drum- en beltoren aan te komen. Een plaats waar het uiterst belangrijk is dat de geesten met alle geweld worden verjaagd. Lang ben ik er niet gebleven, het risico op oorschade en brandschade was wat te groot, doch nog net lang genoeg om enkele mooie plaatjes te schieten.

Terug naar huis dan maar. Tijdens de 10 minuten durende taxi-rit werd ik langs alle kanten onder vuur genomen. Vuurpijlen ontploffen naast,over en op de grote brede lanen van Peking. Het was inmiddels al elf uur 's avonds en het vuurwerk begon aan intensiteit te winnen.
Uiteindelijk heb ik dan maar plaatsgevat op het kleine balkonnetje in de gang van mijn appartement, uitkijkend over de vrij dicht bevolkte wijk TaiYuanGong. Onderstaande video geeft de sfeer vrij goed weer.



Inmiddels is het vrijdag, 2 dagen later, en nog steeds is men er volop voor aan het zorgen dat de demonen geen kans krijgen zich in Peking te nestelen. De intensiteit mag dan wel wat minder zijn, maar de lucht is nog steeds gevuld met een fantastisch lichtspektakel. 2 weken lang zal dit nog duren, dag en nacht, tot en met het lantaarnfestival dat de nieuwjaarsfeesten afsluit. Een goeie nachtrust zal er helaas niet bij zijn.