Internetcensuur en handelsovereenkomsten

Een Nederlandse volksvertegenwoordiger heeft een voorstel door het Europees Parlement gekregen dat internetcensuur als handelsbarrière bestempelt. Ik betwijfel of het veel zal uithalen, maar laten we maar hopen dat alle beetjes helpen.
Toch een straaltje hoop, het nieuws hierrond is voorlopig nog te raadplegen, zowel in het Engels and in het Nederlands.

De lampjes van China

元宵节, yuanxiaojie, eerste-nacht-feest oftewel het lantaarnfestival,
valt op de eerste volle maan van het nieuwe Chinese jaar en luidt dan ook het officiele einde in van het nieuwjaarsfeest. Buiten dat dit een zeer goede reden is om nog eens volledig wild te gaan met vuurwerk (de vuurwerktenten (zie foto) geven nu immers korting) hangt er ook veel traditie rond dit festival.

Zo valt er bijvoorbeeld niet te ontsnappen aan het eten van tangyuan (汤圆, letterlijk: zoete bollen). Tangyuan, iets kleiner dan een ping-pong bal, gemaakt uit rijstbloem en gevuld met sesampasta zijn op zich wel best lekker. Doch, voor Rebecca is dat niet het belangrijkste punt.
Op deze dag zit heel de familie nogmaals rond de tafel en eet iedereen samen. Dit samenzijn wordt gesymboliseerde door de ronde vorm van de tangyuan. Alhoewel er in ons geval een chronish gebrek is aan familieleden in onze onmiddelijke omgeving had Rebecca toch al weken op voorhand de diepvries volgeladen met sesambollekes. En vorige donderdag zijn er meerdere dozijnen achter de kiezen gegaan.

In een of andere verleden dynastie was de 15de dag van het Chinese jaar 1 van de enige dagen waarop chinezen 's avonds de straten mochten betreden. En masse moeten ze toen naar buiten zijn gekomen vergezeld van kleurige lantaarns. Vandaag schiet daar echter niets meer van over. Vorig jaar was ik al op zoek geweest naar Chinezen met lantaans in de parken van Beijing. Resultaatloos. Dit jaar heb ik het dan iets intelligenter aangepakt door op voorhand te zoeken naar een plaats in Peking waar het lantaanfestival nog traditioneel wordt gevierd. En gevonden ook, een plaats dicht bij de muur op ongeveer 100km van mijn woonst.

De tweede optie was een park in het zuiden van de stad, ongeveer 20 km van waar ik woon. In dit park wordt het lantaarnfestival op de Taiwanese manier gevierd met levensgrote kleurijke lantaarns gemaakt uit zijde en papier. Lichtgevende tulpenvelden, draken, olympische mascottes en metershoge ratten sierden het park. Best wel interessant, maar de 40 minuten durende taxirit vermindert het enthousiasme toch wat.

Het komen en gaan van de mist

Eindelijk is hij er terug, die goeie ouwe waas. De waas, oftewel haze in expatjargon, is wat ik gaandeweg de bruine laag ben gaan noemen. Wanneer je op een heldere dag vanuit eender welk torengebouw in de verte tuurt kan je hem duidelijk zien hangen. Dit seizoen zakt de luchtvochtigheid in Peking ver beneden het absolute minpunt. Je zou dus een stralend blauwe lucht verwachten. Doch, net boven de horizon kan je hem zien hangen, een dikke vette grijsbruine laag van enkele honderden meters. De lucht boven de bruine laag is opeens stralend blauw. Echter, wanneer je dit probeert waar te nemen vanin Peking zelf kan je beter spreken van een blauwe schijn boven de bruine laag.

Vanuit het vliegtuig is het nog duidelijker zichtbaar. Wanneer je op een heldere dag tijdens je vlucht naar Beijing een windowseat weet te bemachtigen, ziet hij eruit als een platte wazige koepel, constant gevoed door de honderden schoorstenen van de warmwatervoorziening en cementfabrieken. Met daarboven een stralend blauwe lucht.

Gevolg: in Peking, waar de zon zowat altijd schijnt, heb je zelden nood aan een goeie straffe zonnecreme. Immer en altijd schijnt er een mist te hangen in en boven de stad die je beschermt tegen zelfs het hardnekkigste UV licht. Pas als je huid begint open te barsten van de droogte (letterlijk) begint het te dagen dat deze mist niet veel gemeen heeft met de ochtendnevel in de Antwerpse Kempen.

Maar de voorbije twee weken was het anders. De exodus van alle inwijkelingen, sluiting van fabrieken, bedrijven en bouwsites, een ongezien gebrek aan files en een goeie koude noord-wester brachten een stralend zonnetje teweeg. De buitentemperatuur en mijn innerlijk gemoed klommen met enkele graden tot net boven het vriespunt. Doch, uit de wind en in de zon was het best aangenaam vertoeven.

Het geluk was van korte duur. Verleden woensdag zijn de meeste bedrijven terug geopend, fabrieken en bouwwerven volgden gisteren, zaterdag. Vandaag, zondag, is de nevel teruggekeerd uit nieuwjaarsverlof en morgenvroeg zullen de files als vanouds aanwezig zijn.

Het is een feit dat de luchtkwaliteit de laatste 10 jaar sterk is verbeterd, doch we zijn nog ver verwijderd van de officiele Chinese versie. Henin met haar astma kan best thuisblijven in Augustus.

Het jaar van de rat

Een goeie 48 uur geleden is het officieel van start gegaan, het jaar van de rat. Dit hebben de Chinezen niet zomaar aan zich laten voorbijgaan.
Tijdens de voorbereiding heeft men massaal vuurwerk ingeslagen, immers de traditie wil dat elke Chinees een portie vuurwerk afvuurt in de zeer nabije omgeving van zijn of haar woonst. Kwade geesten zijn namelijk verschrikkelijk bang van vuurwerk. Als je maar genoeg ontploffingen veroorzaakt houden ze zich het hele jaar schuil.

Dus, na maandag en dinsdag wat op te warmen, zijn ze er woensdag in de late namiddag volledig aan begonnen. Nergens in Peking, of in China, is het nog veilig. Vuurwerk wordt de lucht ingestuurd vanop daken, vanin parken en tuinen, of gewoon vanop het voetpad. Nu moet je weten, ik woon vrij hoog in een torengebouw, toevallig op ongeveer dezelfde hoogte als waarop de vuurpijlen ontploffen. Rond 7 uur 's avonds begon men ook van vlak naast mijn gebouw vuurwerk de lucht in te knallen. En ontploffen deed het, ik schat op ongeveer een 15 meter van mijn woonkamer, met als gevolg dat de flarden effectief tot tegen mijn raam belandden.
Dus heb ik maar besloten om mezelf de stad in te begeven. Een tocht die niet geheel zonder gevaar is, bij gebrek aan tuinen of toegankelijke daken vuren velen hun pijlen en rotjes vanop het voetpad de lucht in. Persoonlijke veiligheid, of de veiligheid van de omgeving doet er niet veel toe. Vuurpijlen vliegen tegen torengebouwen, mensen nemen plaats op slechts enkele meters van de knallen, vuurwerk wordt aangestoken met sigarettenpeuken, vuurpijlen durven zich wel eens pal horizontaal over de straat te begeven of nog brandend afval wordt gewoon achtergelaten. Het duurde niet lang vooraleer ik mocht observeren hoe kinderen niet ouder dan 5 jaar zich te buiten gingen aan al dat knallend leuks. Uiteraard met hun ouders in de buurt, zij het dan om hun kinderen aan te moedigen.

Rond 10 uur was ik erin geslaagd om heelhuids bij de drum- en beltoren aan te komen. Een plaats waar het uiterst belangrijk is dat de geesten met alle geweld worden verjaagd. Lang ben ik er niet gebleven, het risico op oorschade en brandschade was wat te groot, doch nog net lang genoeg om enkele mooie plaatjes te schieten.

Terug naar huis dan maar. Tijdens de 10 minuten durende taxi-rit werd ik langs alle kanten onder vuur genomen. Vuurpijlen ontploffen naast,over en op de grote brede lanen van Peking. Het was inmiddels al elf uur 's avonds en het vuurwerk begon aan intensiteit te winnen.
Uiteindelijk heb ik dan maar plaatsgevat op het kleine balkonnetje in de gang van mijn appartement, uitkijkend over de vrij dicht bevolkte wijk TaiYuanGong. Onderstaande video geeft de sfeer vrij goed weer.



Inmiddels is het vrijdag, 2 dagen later, en nog steeds is men er volop voor aan het zorgen dat de demonen geen kans krijgen zich in Peking te nestelen. De intensiteit mag dan wel wat minder zijn, maar de lucht is nog steeds gevuld met een fantastisch lichtspektakel. 2 weken lang zal dit nog duren, dag en nacht, tot en met het lantaarnfestival dat de nieuwjaarsfeesten afsluit. Een goeie nachtrust zal er helaas niet bij zijn.