Zo gezegd zo gedaan, gisteren ben ik terug aangekomen in Belgie. Het goeie nieuws is dat eergisteren (dinsdag) voormiddag (Peking tijd) het verlossende telefoontje van de ambassade is toegekomen. Net een dag voordat ik naar Belgie ben vertrokken. Dus, volgende zondag ga ik 'er oppikken op zaventem, wat daarachter volgt (en waar we gaan kamperen) da zullen we dan wel zien.
Merci aan allemaal die op 1 of andere manier hebben geholpen.
Thursday, September 30, 2010
Tuesday, September 21, 2010
De grote terugkeer
De volgende dingen zijn ondertussen afgehandeld:
-> Alle planning voor de verhuis. Het papierwerk voor de verzekering is net afgehandeld, zaterdag komen ze inpakken.
-> Een kastje, paar schilderijen en een bed gekocht om mijn container tot de nok gevuld te krijgen.
-> appartement onderverhuurd met toestemming van den huisbaas
-> mijn vliegtuigticket: 29 september, Finnair. Aankomst Zaventem: 19:00
-> afscheidsfeestje op z'n Chinees.
-> een reeks illegale DVD's op harddisk gecopieerd
Nog te doen:
-> Afscheidsfeestje op z'n westers.
-> Selecteren wat we meepakken op de vlieger en wat met de boot komt
-> nog 1 of 2 kostuums kopen.
-> slot van mijn fiets doorzagen (het sleutelke is namelijk afgebroken en er zit nog een stuk sleutel in het slot)
-> bankrekening plunderen & telefoonabo opzeggen
-> DVD's weggeven
-> de was en den afwas
-> frigo leegeten
-> ticket voor Sien (zie hieronder)
Waar zitten we nog mee in de knoop:
-> Dienst vreemdelingenzaken in Brussel is er nog altijd niet toegekomen om Sien haar visum goed te keuren. Na de visumaanvraag gedaan te hebben half juni, rekeninghoudend met een gemiddelde behandelingstermijn van 40 dagen (zoals vermeld op de site van dienst vreemdelingenzaken), hebben we 14 weken later nog altijd geen uitspraak. Op de site waar je dat kan nazien staat nog altijd 'in behandeling'.
Tot binnenkort!
-> Alle planning voor de verhuis. Het papierwerk voor de verzekering is net afgehandeld, zaterdag komen ze inpakken.
-> Een kastje, paar schilderijen en een bed gekocht om mijn container tot de nok gevuld te krijgen.
-> appartement onderverhuurd met toestemming van den huisbaas
-> mijn vliegtuigticket: 29 september, Finnair. Aankomst Zaventem: 19:00
-> afscheidsfeestje op z'n Chinees.
-> een reeks illegale DVD's op harddisk gecopieerd
Nog te doen:
-> Afscheidsfeestje op z'n westers.
-> Selecteren wat we meepakken op de vlieger en wat met de boot komt
-> nog 1 of 2 kostuums kopen.
-> slot van mijn fiets doorzagen (het sleutelke is namelijk afgebroken en er zit nog een stuk sleutel in het slot)
-> bankrekening plunderen & telefoonabo opzeggen
-> DVD's weggeven
-> de was en den afwas
-> frigo leegeten
-> ticket voor Sien (zie hieronder)
Waar zitten we nog mee in de knoop:
-> Dienst vreemdelingenzaken in Brussel is er nog altijd niet toegekomen om Sien haar visum goed te keuren. Na de visumaanvraag gedaan te hebben half juni, rekeninghoudend met een gemiddelde behandelingstermijn van 40 dagen (zoals vermeld op de site van dienst vreemdelingenzaken), hebben we 14 weken later nog altijd geen uitspraak. Op de site waar je dat kan nazien staat nog altijd 'in behandeling'.
Tot binnenkort!
Monday, September 6, 2010
De trein is altijd een beetje varen
Na een maandje reizen zijn er uiteraard heel wat reisverhalen te vertellen. Een ervan betreft de treinrit Sanya -> Guanzhou.
View Larger Map
Zoals je kan zien op dit kaartje is Sanya gelegen op Hainan eiland, een iet-wat tropisch eiland in het uiterste zuiden van China.
Nu om met de trein van een eiland naar het vasteland te raken zijn er enkele praktische oplossingen. Natte-vinger werk en een slecht gedetailleerde wereldkaart bewijzen duidelijk dat de afstand tussen Haikou in Hainan en het Chinese vasteland wat minder ver is dan de afstand tussen Dover en Calais. Een tunnel lijkt me de logische oplossing.
Maar Chinezen zouden geen Chinezen zijn als ze niet zouden willen bewijzen dat het ook anders en zotter kan. Waarom zou je de trein niet op de boot zetten en gewoon naar de overkant varen?
Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer de trein aan het water aankomt, wordt hij in stukken gesplitst, de stukken (met passagiers erin) 1 voor 1 de boot op geduwd, de wielen eraf gehaald en vastgemaakt. Een proces dat toch wel een dik halfuur heeft geduurd.
Eens aan de overkant aangekomen wordt alles in omgekeerde volgorde gedaan en de trein bolt rustig voort richting Guanzhou.
View Larger Map
Zoals je kan zien op dit kaartje is Sanya gelegen op Hainan eiland, een iet-wat tropisch eiland in het uiterste zuiden van China.
Nu om met de trein van een eiland naar het vasteland te raken zijn er enkele praktische oplossingen. Natte-vinger werk en een slecht gedetailleerde wereldkaart bewijzen duidelijk dat de afstand tussen Haikou in Hainan en het Chinese vasteland wat minder ver is dan de afstand tussen Dover en Calais. Een tunnel lijkt me de logische oplossing.
Maar Chinezen zouden geen Chinezen zijn als ze niet zouden willen bewijzen dat het ook anders en zotter kan. Waarom zou je de trein niet op de boot zetten en gewoon naar de overkant varen?
Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer de trein aan het water aankomt, wordt hij in stukken gesplitst, de stukken (met passagiers erin) 1 voor 1 de boot op geduwd, de wielen eraf gehaald en vastgemaakt. Een proces dat toch wel een dik halfuur heeft geduurd.
Eens aan de overkant aangekomen wordt alles in omgekeerde volgorde gedaan en de trein bolt rustig voort richting Guanzhou.
Friday, July 30, 2010
Op weg
Tegen de tijd dat je dit leest zijn wij op reis vertrokken. Deze trip zal ons van zuid naar noord door centraal-oost china brengen met de volgende geplande stopplaatsen:
Sanya
Hong Kong
Macau
Guilin (en Yangshou)
ZhengJiaJie (eventueel via Changsha)
Nanjing (eventueel via Wuhan)
Shanghai
Hangzhou
De gele berg en/or Jiuhuashan (een andere heilige berg)
Qingdao
Qufu en Taishan (de berg Tai)
Nu is het zo dat er aan de zuidkust tyfoons zijn en de helft van centraal-zuid China met overstromingen te kampen heeft (Guilin, Changsha, Wuhan). We zullen zien hoe ver we geraken.
Sanya
Hong Kong
Macau
Guilin (en Yangshou)
ZhengJiaJie (eventueel via Changsha)
Nanjing (eventueel via Wuhan)
Shanghai
Hangzhou
De gele berg en/or Jiuhuashan (een andere heilige berg)
Qingdao
Qufu en Taishan (de berg Tai)
Nu is het zo dat er aan de zuidkust tyfoons zijn en de helft van centraal-zuid China met overstromingen te kampen heeft (Guilin, Changsha, Wuhan). We zullen zien hoe ver we geraken.
Wednesday, June 30, 2010
Zandsculpturen
Zat hier nog in mijn te-publiceren lijst.
Traditionele Chinese (http://www.tudou.com/programs/view/YMe7cJuF6vI/) en wat meer moderne (http://v.youku.com/v_show/id_XMTUwNTgwODcy.html) verhalen verteld in zandkastelen.
Traditionele Chinese (http://www.tudou.com/programs/view/YMe7cJuF6vI/) en wat meer moderne (http://v.youku.com/v_show/id_XMTUwNTgwODcy.html) verhalen verteld in zandkastelen.
Sunday, June 27, 2010
Ost trifft West
Een paar jaar geleden had ik al eens het boekske gezien van een exibitie georganiseerd door een Chinese kunstenaar die in Duitsland woont. Het interessante is dat zowel de Europeanen die in China wonen als de Chinezen die vertrouwd zijn met de Chinese cultuur alles wat Liu Yang voorstelt volledig beamen.
Nu kom ik vandaag toevallig een elektronische versie van dat boekske tegen op het internet. Geniet ervan.
Nu kom ik vandaag toevallig een elektronische versie van dat boekske tegen op het internet. Geniet ervan.
Sunday, June 13, 2010
De meisjes van de lift
In de reeks 'Hoe help ik 1,5 miljard Chinezen aan een job': De Liftbediende.
Het apartementsgebouw waar ik sinds enkele maanden woon is niet echt zo groot (relatief gesproken dan). Per gebouw zijn er niet meer dan 20 vloeren met een stuk of 8 apartementen per vloer. Laat ons zeggen zo'n 300 man per gebouw.
Voor deze 300 man zijn er 2 liften beschikbaar. Dat is inderdaad genoeg.
1 van de liften is tussen 6 uur 's morgends en middernacht permanent bemand door 'het meisje van de lift' (misschien moet ik eens vragen wat haar naam is). Beter gezegd: 'de 2 meisjes van de lift', in feite zijn er twee meisjes, 1 van de twee is er bijna permanent, de andere is er maar af en toe. Ik vermoed dat ze in shiften werken, het ene meisje zowel 's morgens als 's avonds, het andere 's middags wanneer ik er meestal niet ben.
En wat is haar job? Inderdaad, op het juiste knopje duwen telkens er iemand in de lift stapt. Dat is alles. De volle 100% van de jobdescriptie.
Voor de rest heeft ze een stoel in de lift, een mp3 spelerke, en wat tijdschriften. En uiteraard een kantoor van 2 vierkante meter met 20 knopkes.
Liftmeisjes vind je overal in de grote steden van China. De eerste keer dat je ze ziet voel je je wat raar, de eerste keer dat je in een gebouw woont waar er zo 1ntje is voel je je nog veel ongemakkelijker. Je zou denken dat je daar gewend aan wordt, maar nee. Telkens ik de lift pak voel ik medelijden met wat sommige mensen moeten doen om een kommeke rijst te verdienen.
Het apartementsgebouw waar ik sinds enkele maanden woon is niet echt zo groot (relatief gesproken dan). Per gebouw zijn er niet meer dan 20 vloeren met een stuk of 8 apartementen per vloer. Laat ons zeggen zo'n 300 man per gebouw.
Voor deze 300 man zijn er 2 liften beschikbaar. Dat is inderdaad genoeg.
1 van de liften is tussen 6 uur 's morgends en middernacht permanent bemand door 'het meisje van de lift' (misschien moet ik eens vragen wat haar naam is). Beter gezegd: 'de 2 meisjes van de lift', in feite zijn er twee meisjes, 1 van de twee is er bijna permanent, de andere is er maar af en toe. Ik vermoed dat ze in shiften werken, het ene meisje zowel 's morgens als 's avonds, het andere 's middags wanneer ik er meestal niet ben.
En wat is haar job? Inderdaad, op het juiste knopje duwen telkens er iemand in de lift stapt. Dat is alles. De volle 100% van de jobdescriptie.
Voor de rest heeft ze een stoel in de lift, een mp3 spelerke, en wat tijdschriften. En uiteraard een kantoor van 2 vierkante meter met 20 knopkes.
Liftmeisjes vind je overal in de grote steden van China. De eerste keer dat je ze ziet voel je je wat raar, de eerste keer dat je in een gebouw woont waar er zo 1ntje is voel je je nog veel ongemakkelijker. Je zou denken dat je daar gewend aan wordt, maar nee. Telkens ik de lift pak voel ik medelijden met wat sommige mensen moeten doen om een kommeke rijst te verdienen.
Sunday, May 16, 2010
Nagelhuisjes
Naar jaarlijkse traditie wordt het in de aanloop naar de 4de juni alsmaar moeilijker om op het Internet te raken. Dit jaar hebben de Chinezen hebben duidelijk hun campagne tegen staatsgevaarlijke blogs - als het mijne - opgedreven. Nieuwe TOR bridges worden nu binnen de halve dag onschadelijk gemaakt.
Maar het mag alweer niet baten. Waar een wil is is een weg, en zoals je ziet slaag ik er nog af en toe in om de Internetpolitie te snel af te zijn. (maar soms is het wel lastig) Dit fotootje kom je tegenwoordig wel eens tegen op Chinese forum-sites. In regel blijft het er maar enkele minuten staan. (genoeg opdat een miljoen mensen zich er vragen bij stellen)
Maar goed, het onderwerp van de dag: De nagelhuisjes.
De simpele definitie van een nagelhuis (een letterlijke vertaling van 钉子户) is een huisje dat in de weg staat voor een of ander ambitieus project en waar de eigenaar weigert zijn huisje te verlaten.
Het meest bekende nagelhuisje is wel hetgene waarvan de eigenaar enkele jaren geleden nationale faam bereikte door als enige te overleven in een gigantische bouwput in de stad Chongqing. Een klein overzicht zegt misschien meer.
In de woonkazerne waar ik tot voor kort woonde stond er ook zo'n nagelhuisje, doch, aangezien dit vlak aan het straat stond heeft men dat 'opgelost' door er een gigantisch houten reclamebord voor te zetten met een klein deurtje in. Ergens begin vorig jaar is het huisje dan toch afgebroken. Laat ons hopen na een goede overeenkomst met de eigenaar.
Recentelijk is er een nieuw nagelhuisje aan de oppervlakte gekomen. Er is hier vlak bij mijn woonst een straat waar het altijd file is. Sinds een maand geleden heeft men die straat ge-upgraded van 2 rijstroken naar 6 rijstroken. Doch, de file is absoluut niet opgelost, de bottleneck is een nagelhuisje. (Er huist een sympathieke fiets-reparatie-man in dat huisje, ik ben er onlangs mijn platte band gaan oplappen).
Hoe dat het komt dat dit huisje kan overleven begrijp ik niet echt. Wanneer ze een schoppingcenter bouwen en je wil niet uit je huis, dan hadden ze inderdaad maar wat meer geld moeten geven voor je huizen. (nota: eerst proberen ze de oorspronkelijke bewoners uit te kopen, als dat niet lukt volgen dikwijls de knokploegen. De -omgekochte- overheid knijpt wel een oogje dicht.) Deze keer echter is het 'den openbare weg' waarvoor het huisje moet wijken. Aangezien eigendomsrecht nog altijd niet volledig bestaat in China, vind ik het wel straf dat er geen onteigeningsprocedure is voor dit nagelhuisje.
View Larger Map
Legende: ten zuid-westen van het kruispunt zie je het nagelhuisje (net ten zuiden van de pijl). De twee huisjes met rood dak zijn ondertussen verdwenen.
De rest van de weg in zuid-westelijke richting is sinds kort volledig ge-upgrade tot 3 rijstroken aan elke kant. (deze foto is genomen waneer de werken bezig waren. Enkele honderden meters ten zuidwesten van het kruispunt is met aan het werk)
Sunday, May 2, 2010
Het kleine witte konijn
Laten we even wat dieper ingaan op onderstaande blogpost. Zoals gezegd, de les na de middag is volledig toegespitst op het lezen en schrijven. Nu, de lerares start de les altijd met ons een mop te doen ontcijferen. Een mop over het kleine witte konijn - een konijn waar honderden moppen moeten over bestaan... Chinese humor, je moet er voor zijn.
Komt ie: (het is normaal dat je de man van de winkel aanspreekt met 'baas')
Het kleine witte konijn en de wortel.
Op een dag ging het kleine witte konijn naar de winkel en vraagt aan de baas van de winkel: "Baas, heb jij wortels?"
De baas shudt het hoofd en zegt: "Geen wortels"
De baas heeft zijn zin nog maar net beeindigt en het kleine witte konijn is er vandoor met een woosh...
De tweede dag ging het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij wortels?"
De baas wordt een beetje kwaad, shudt het hoofd en zegt: "Geen wortels"
Het kleine witte konijn gaat er vandoor met een woosh...
De derde dag gaat het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij wortels?"
De baas snauwt naar het konijn: "Nee, ik heb geen wortels! Als je me nog 1 keer naar wortels vraagt, pak ik een tang en trek ik al je tanden eruit!"
Het kleine witte konijn gaat er vandoor met een woosh...
De vierde dag gaaat het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij een tang?"
De baas antwoordt: "Geen tang"
Waarop het konijn vraagt: "Baas, heb jij wortels?"
Komt ie: (het is normaal dat je de man van de winkel aanspreekt met 'baas')
Het kleine witte konijn en de wortel.
Op een dag ging het kleine witte konijn naar de winkel en vraagt aan de baas van de winkel: "Baas, heb jij wortels?"
De baas shudt het hoofd en zegt: "Geen wortels"
De baas heeft zijn zin nog maar net beeindigt en het kleine witte konijn is er vandoor met een woosh...
De tweede dag ging het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij wortels?"
De baas wordt een beetje kwaad, shudt het hoofd en zegt: "Geen wortels"
Het kleine witte konijn gaat er vandoor met een woosh...
De derde dag gaat het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij wortels?"
De baas snauwt naar het konijn: "Nee, ik heb geen wortels! Als je me nog 1 keer naar wortels vraagt, pak ik een tang en trek ik al je tanden eruit!"
Het kleine witte konijn gaat er vandoor met een woosh...
De vierde dag gaaat het kleine witte konijn opnieuw naar de winkel en vraagt aan de baas: "Baas, heb jij een tang?"
De baas antwoordt: "Geen tang"
Waarop het konijn vraagt: "Baas, heb jij wortels?"
知识改变命运
Zoals je misschien wel al weet, heb ik onlangs besloten om een 6 maand durende pauze in te lassen en me volledig op de Chinese taal te storten.
De proloog is gereden. Ik ben begonnen aan een Chinese cursus van 30 uur per week. Anders gezegd, alle dagen van 9:00 tot 15:30. In de voormiddag vooral gramaire en vocabulaire; in de namiddag lezen en schrijven.
Degenen die mij wat kennen, weten best dat ik tijdens mijn studententijd niet al mijn dagen in Leuven heb gevuld met keihard studeren. Nu is't wel wat anders. Ten eerste draait die school de vijs goed aan (huiswerk, een presentatie geven, een opstelleke schrijven, ...). De klasjes worden ingedeeld per niveau en bewust klein gehouden (ik zit in een klas met 3 andere studenten in de voormiddag, 2 andere studenten in de namiddag). Ten tweede, 't is niet de bedoeling om er achteraf niks aan over te houden; het kost tenslotte veel geld.
Maar enfin, den eerste kol is beklommen (81% op mijn eerste examen) en we zitten nog goed in het peleton. De moral is tip-top, dus dan voel je de verzuring in de benen wat minder.
Wat eigenlijk wel cool is, is dat je in die school met allemaal verschillende mensen bij mekaar zit. Er zijn jonge studenten (onder meer studenten Sinologie die niet meekunnen met de Chinese les in hun land en naar hier komen voor het wat bij te schaven), twintigers, dertigers en veertigers die al een tijd in China wonen en op loopbaanonderbreking of iets dergelijks zijn; en zelfs een gepensioneerde Ierse. Om een duistere reden bijna uitsluitend Europeanen. Nog geen Amerikanen, Canadezen of Australiers tegengekomen. De Japanners en Koreanen studeren in hun eigen talen...
De proloog is gereden. Ik ben begonnen aan een Chinese cursus van 30 uur per week. Anders gezegd, alle dagen van 9:00 tot 15:30. In de voormiddag vooral gramaire en vocabulaire; in de namiddag lezen en schrijven.
Degenen die mij wat kennen, weten best dat ik tijdens mijn studententijd niet al mijn dagen in Leuven heb gevuld met keihard studeren. Nu is't wel wat anders. Ten eerste draait die school de vijs goed aan (huiswerk, een presentatie geven, een opstelleke schrijven, ...). De klasjes worden ingedeeld per niveau en bewust klein gehouden (ik zit in een klas met 3 andere studenten in de voormiddag, 2 andere studenten in de namiddag). Ten tweede, 't is niet de bedoeling om er achteraf niks aan over te houden; het kost tenslotte veel geld.
Maar enfin, den eerste kol is beklommen (81% op mijn eerste examen) en we zitten nog goed in het peleton. De moral is tip-top, dus dan voel je de verzuring in de benen wat minder.
Wat eigenlijk wel cool is, is dat je in die school met allemaal verschillende mensen bij mekaar zit. Er zijn jonge studenten (onder meer studenten Sinologie die niet meekunnen met de Chinese les in hun land en naar hier komen voor het wat bij te schaven), twintigers, dertigers en veertigers die al een tijd in China wonen en op loopbaanonderbreking of iets dergelijks zijn; en zelfs een gepensioneerde Ierse. Om een duistere reden bijna uitsluitend Europeanen. Nog geen Amerikanen, Canadezen of Australiers tegengekomen. De Japanners en Koreanen studeren in hun eigen talen...
Saturday, April 24, 2010
De post
Iets waardat behoorlijk weinig op het Internet over te vinden is, maar toch een behoorlijk interessant onderwerp: de Chinese post anno late Qing dynasty (+/- 1800 tot 1911) genaamd BiaoJu (镖局). 镖局 betekent iets als bodyguard-kantoor, laat ons zeggen Groep-4 securitas van de Chinese recente oudheid. .
Die bedrijven hadden als meest belangrijke taak het bewaken van geld- en andere transporten kriskras doorheen China.
Die transporten, bestaande uit koetsen getrokken door paarden, waren uiteraard een zeer lucratief mikpunt voor dievenbendes.
Dus, bewaken maar die transporten. Maar hoe? Geweren? Kanonnen?
Natuurlijk niet. Als beveiliging gebruiken we niet meer of niet minder dan onvervalste kungfu.
Jawel, elk van die bodyguards waren sterk afgetrainde meesters in de kungfu. De bodyguard-kantoren hadden dus ook allemaal een kungfu training ruimte in hun achtertuin waar de werknemers alle dagen hun kungfu kunnen oefenen voordat ze erop uit worden gestuurd.
In het mooie pingyao [平遥] slechts 4 uur van Peking zijn er nog enkele van die kantoren bewaard gebleven.
In het Engels of het Nederlands is er bijna geen info op het Internet te vinden over dit fenomeen. Deze webpagina is redelijk (gebruik google translate en je creatief denkvermogen) Misschien haal je wel meer uit de Hongkongnese kungfu film 'Drunken Monkey'.
Bekijk hier onze foto's van PingYao.
Die bedrijven hadden als meest belangrijke taak het bewaken van geld- en andere transporten kriskras doorheen China.
Die transporten, bestaande uit koetsen getrokken door paarden, waren uiteraard een zeer lucratief mikpunt voor dievenbendes.
Dus, bewaken maar die transporten. Maar hoe? Geweren? Kanonnen?
Natuurlijk niet. Als beveiliging gebruiken we niet meer of niet minder dan onvervalste kungfu.
Jawel, elk van die bodyguards waren sterk afgetrainde meesters in de kungfu. De bodyguard-kantoren hadden dus ook allemaal een kungfu training ruimte in hun achtertuin waar de werknemers alle dagen hun kungfu kunnen oefenen voordat ze erop uit worden gestuurd.
In het mooie pingyao [平遥] slechts 4 uur van Peking zijn er nog enkele van die kantoren bewaard gebleven.
In het Engels of het Nederlands is er bijna geen info op het Internet te vinden over dit fenomeen. Deze webpagina is redelijk (gebruik google translate en je creatief denkvermogen) Misschien haal je wel meer uit de Hongkongnese kungfu film 'Drunken Monkey'.
Bekijk hier onze foto's van PingYao.
Sunday, April 11, 2010
Het Internet: Traag maar zeker
Dat Twitter, Facebook, Youtube of zelfs mijn hoogsteigen blog niet toegankelijk zijn in China, daar kan ik nog mee leven.
Sinds kort is men erin geslaagd om de server met al het beeldmateriaal van Wikipedia te blokeren. Gevolg: geen prentjes/fotokes meer op eender welke pagina van Wikipedia en, wat erger is, Firefox doet er verscheidene minuten over om eender welke pagina te laden. Ik vermoed dat dit past in het kader om al het pornografisch materiaal van het Internet te weren. Het artikel op Wikipedia over de voortplanting bij de mens kan zeker niet door de beugel bij de preutse partijbonzen.
(Dat heel gedoe rond bloot op het Internet een manier om van al te liberale elementen in de partij af te raken door ze te beschuldigen van links met pornokoningen of pooiers. Vorig jaar was er het gevecht tegen corruptie, dit jaar zijn er blote borsten om tegen te vechten).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb mijn heel arsenaal aan half-werkende proxy sites opgegeven en ben eindelijk overgestapt op TOR. Het is traag, soms tergend traag, maar je kan er tenminste tegoei mee op het Internet en, bijvoorbeeld, berichtjes posten op dit blog.
Daarom deze oproep aan de technisch geinteresseerde medemens.
Alle TOR relays zijn geblokkeerd in China, met de TOR bridges heeft de censor meer moeijlijkheden.
Als je kan en wil, installeer TOR en start een TOR bridge. Je helpt er veel mensen mee verder.
Meer info vind je hier: http://www.torproject.org/bridges.html.en
Sinds kort is men erin geslaagd om de server met al het beeldmateriaal van Wikipedia te blokeren. Gevolg: geen prentjes/fotokes meer op eender welke pagina van Wikipedia en, wat erger is, Firefox doet er verscheidene minuten over om eender welke pagina te laden. Ik vermoed dat dit past in het kader om al het pornografisch materiaal van het Internet te weren. Het artikel op Wikipedia over de voortplanting bij de mens kan zeker niet door de beugel bij de preutse partijbonzen.
(Dat heel gedoe rond bloot op het Internet een manier om van al te liberale elementen in de partij af te raken door ze te beschuldigen van links met pornokoningen of pooiers. Vorig jaar was er het gevecht tegen corruptie, dit jaar zijn er blote borsten om tegen te vechten).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb mijn heel arsenaal aan half-werkende proxy sites opgegeven en ben eindelijk overgestapt op TOR. Het is traag, soms tergend traag, maar je kan er tenminste tegoei mee op het Internet en, bijvoorbeeld, berichtjes posten op dit blog.
Daarom deze oproep aan de technisch geinteresseerde medemens.
Alle TOR relays zijn geblokkeerd in China, met de TOR bridges heeft de censor meer moeijlijkheden.
Als je kan en wil, installeer TOR en start een TOR bridge. Je helpt er veel mensen mee verder.
Meer info vind je hier: http://www.torproject.org/bridges.html.en
Friday, April 9, 2010
De verrijzenis
Na anderhalf jaar een stille dood te zijn gestorven, de verrijzenis van dit blog dus. En, bij wijze van een goed bruggeske te maken zal dit artikel over de dood gaan.
De dood op zijn Chinees dan wel.
Niet zo heel lang geleden was het in China het tomb sweeping festival (清明节). Zeg maar Allerheiligen in een oosterse variant.
Aangezien 清明节 dit jaar op een maandag viel was het vooral een goed excuus om er eens op uit te trekken.
Vanaf het moment dat we met de trein buiten Beijing waren begonnen me de graftombes op te vallen die verspreid lagen over het Chinese platte land. Die graftombes, niet meer dan een bergje aarde, sommigen gedecoreerd met een wit wimpeltje en heel soms en enkel voor familiegraven een zerk, waren pas opgehoopt of waren aan het opgehoopt worden voor het tomb sweeping festival. Wat vooral opviel was de hoeveelheid aan graftombes. Op een veld zo groot als een voetbalplein vind je gegarandeerd 1 of meerdere graftombes. Uiteraard zonder enige ordening. De bergjes aarde liggen daar gewoon kriskras verspreid in de velden met chinese kool, aardappels of mais.
De verklaring waarom er zoveel graven zijn moet je niet ver gaan zoeken. Doch, het argument 'er zijn gewoon gigantisch veel chinezen' gaat niet echt op. Er is namelijk ook gigantisch veel middle-of-nowhere in China. En het is net in die middle-of-nowhere dat al die graven te vinden zijn. Bovendien is de echte bevolkingsexplosie er pas gekomen onder Mao. Ondertussen zijn 'de kinderen van Mao' bejaard maar nog niet dood.
De verering van voorouders zit er bij de Chinees dik ingebakken. Op het chinese platteland wordt het graf van ouders, grootouders, overgrootouders, en alle voorouders waarvan men nog weet waar ze begraven zijn elk jaar weer opgehoopt. Zo blijven die hoopkes zand voor verscheidene generaties tegen erosie beschermd.
Bovendien was de levensverwachting voor de communistische revolutie niet veel langer dan 35 jaar. Er gingen er dus veel dood die allemaal hun eigen bergske kregen.
Zolang er een zoon in de familie is, en die zoon niet in de verre stad woont, zullen de bergskes elk jaar worden opgehoopt.
In de stad van vandaag gaat het er anders aan toe. Voor de gewone mens is er geen plaats voor een graf. De kinderen en kleinkinderen kunnen een plaatske huren voor de urne met het as van hun ouders en grootouders. Wanneer er niet meer wordt bepaald gaat de urne weg. Ik ben er 1 keer geweest, er staan honderdduizenden (misschien wel een miljoen of meer) urnes in het crematorium van Peking.
De dood op zijn Chinees dan wel.
Niet zo heel lang geleden was het in China het tomb sweeping festival (清明节). Zeg maar Allerheiligen in een oosterse variant.
Aangezien 清明节 dit jaar op een maandag viel was het vooral een goed excuus om er eens op uit te trekken.
Vanaf het moment dat we met de trein buiten Beijing waren begonnen me de graftombes op te vallen die verspreid lagen over het Chinese platte land. Die graftombes, niet meer dan een bergje aarde, sommigen gedecoreerd met een wit wimpeltje en heel soms en enkel voor familiegraven een zerk, waren pas opgehoopt of waren aan het opgehoopt worden voor het tomb sweeping festival. Wat vooral opviel was de hoeveelheid aan graftombes. Op een veld zo groot als een voetbalplein vind je gegarandeerd 1 of meerdere graftombes. Uiteraard zonder enige ordening. De bergjes aarde liggen daar gewoon kriskras verspreid in de velden met chinese kool, aardappels of mais.
De verklaring waarom er zoveel graven zijn moet je niet ver gaan zoeken. Doch, het argument 'er zijn gewoon gigantisch veel chinezen' gaat niet echt op. Er is namelijk ook gigantisch veel middle-of-nowhere in China. En het is net in die middle-of-nowhere dat al die graven te vinden zijn. Bovendien is de echte bevolkingsexplosie er pas gekomen onder Mao. Ondertussen zijn 'de kinderen van Mao' bejaard maar nog niet dood.
De verering van voorouders zit er bij de Chinees dik ingebakken. Op het chinese platteland wordt het graf van ouders, grootouders, overgrootouders, en alle voorouders waarvan men nog weet waar ze begraven zijn elk jaar weer opgehoopt. Zo blijven die hoopkes zand voor verscheidene generaties tegen erosie beschermd.
Bovendien was de levensverwachting voor de communistische revolutie niet veel langer dan 35 jaar. Er gingen er dus veel dood die allemaal hun eigen bergske kregen.
Zolang er een zoon in de familie is, en die zoon niet in de verre stad woont, zullen de bergskes elk jaar worden opgehoopt.
In de stad van vandaag gaat het er anders aan toe. Voor de gewone mens is er geen plaats voor een graf. De kinderen en kleinkinderen kunnen een plaatske huren voor de urne met het as van hun ouders en grootouders. Wanneer er niet meer wordt bepaald gaat de urne weg. Ik ben er 1 keer geweest, er staan honderdduizenden (misschien wel een miljoen of meer) urnes in het crematorium van Peking.
Subscribe to:
Posts (Atom)