De verrijzenis

Na anderhalf jaar een stille dood te zijn gestorven, de verrijzenis van dit blog dus. En, bij wijze van een goed bruggeske te maken zal dit artikel over de dood gaan.

De dood op zijn Chinees dan wel.
Niet zo heel lang geleden was het in China het tomb sweeping festival (清明节). Zeg maar Allerheiligen in een oosterse variant.
Aangezien 清明节 dit jaar op een maandag viel was het vooral een goed excuus om er eens op uit te trekken.

Vanaf het moment dat we met de trein buiten Beijing waren begonnen me de graftombes op te vallen die verspreid lagen over het Chinese platte land. Die graftombes, niet meer dan een bergje aarde, sommigen gedecoreerd met een wit wimpeltje en heel soms en enkel voor familiegraven een zerk, waren pas opgehoopt of waren aan het opgehoopt worden voor het tomb sweeping festival. Wat vooral opviel was de hoeveelheid aan graftombes. Op een veld zo groot als een voetbalplein vind je gegarandeerd 1 of meerdere graftombes. Uiteraard zonder enige ordening. De bergjes aarde liggen daar gewoon kriskras verspreid in de velden met chinese kool, aardappels of mais.
De verklaring waarom er zoveel graven zijn moet je niet ver gaan zoeken. Doch, het argument 'er zijn gewoon gigantisch veel chinezen' gaat niet echt op. Er is namelijk ook gigantisch veel middle-of-nowhere in China. En het is net in die middle-of-nowhere dat al die graven te vinden zijn. Bovendien is de echte bevolkingsexplosie er pas gekomen onder Mao. Ondertussen zijn 'de kinderen van Mao' bejaard maar nog niet dood.
De verering van voorouders zit er bij de Chinees dik ingebakken. Op het chinese platteland wordt het graf van ouders, grootouders, overgrootouders, en alle voorouders waarvan men nog weet waar ze begraven zijn elk jaar weer opgehoopt. Zo blijven die hoopkes zand voor verscheidene generaties tegen erosie beschermd.
Bovendien was de levensverwachting voor de communistische revolutie niet veel langer dan 35 jaar. Er gingen er dus veel dood die allemaal hun eigen bergske kregen.
Zolang er een zoon in de familie is, en die zoon niet in de verre stad woont, zullen de bergskes elk jaar worden opgehoopt.

In de stad van vandaag gaat het er anders aan toe. Voor de gewone mens is er geen plaats voor een graf. De kinderen en kleinkinderen kunnen een plaatske huren voor de urne met het as van hun ouders en grootouders. Wanneer er niet meer wordt bepaald gaat de urne weg. Ik ben er 1 keer geweest, er staan honderdduizenden (misschien wel een miljoen of meer) urnes in het crematorium van Peking.